Hoe Ondersteboven van Afrika van Waldemar Torenstra en mensgericht organiseren bij elkaar passen. Benieuwd wat jouw kijk op mensgericht organiseren is en wat dat voor jou betekent!

Ben nog nooit in Afrika geweest en toch volledig ondersteboven van Afrika!

Hoe dan?

Het was afgelopen zondag, ik word geattendeerd op een documentaire van Waldemar Torenstra. Hij rijdt met zijn team op een motor door Afrika op zoek naar verhalen die niet eerder zijn verteld. Aflevering 4 die avond.

Gelukkig!

Ik kan nog terugkijken.

Diezelfde avond bekijk ik ze allemaal. Vandaag ook nog online het filmpje bekeken waarop Waldemar terugblikt op zijn reis. Dat is echt mooi. Hij schetst wat hij gezien heeft, wat hem ontroerd en waar hij mee worstelt. Ik vind de afleveringen die ik al gezien heb krachtiger en kijk nu al uit naar de volgende.

Walter van der Kooi van de Groene Amsterdammer is minder enthousiast in zijn recensie. In zijn artikel raakt me dat hij teruggrijpt naar de film Stop Filming Us van Joris Postema. In die film, gedraaid in Congo, is de vraag aan de orde óf en hoe je als witte in Afrika mag, moet, kan filmen.

Oef.

Zo had ik er nog niet naar gekeken.

En daar heb je het weer….ik kijk met mijn bril. Mmmm, gelukkig herken ik het nu snel. In dit geval was het de bril van student in de leergang Corporate Antropologie (en als liefhebber van reizen). Ik was onder de indruk van sommige gesprekken, zijn voorbereiding en het verlangen van Waldemar om het andere perspectief te laten zien. En ik veer op als het over de Kgotla gaat, een vorm van ‘rond vergaderen’, waarbij de wijsheid van de groep wordt gebruikt. Zo leuk om te zien, dat theorie opnieuw werkelijkheid wordt.

Zijn ontmoetingen zijn relatief kort. Tja, wat wil je met 16000 km in 60 dagen. Gelukkig lukt het hem, geeft hij aan, om op menselijk niveau bij elkaar te komen, hoewel hij uiteindelijk toch altijd weer die witte man is, die rijke witte man. Terwijl hij zo graag als Waldemar gezien wil worden.

Herkenbaar?

Elkaar zien…als mens.

Dat dat best weerbarstig is.

Ook al bedoelen we het goed.

Tja, ik gok van wel. Dat geldt dan dus ook in onze organisaties. Elkaar als mens zien, los van kleur, los van rijkdom, achtergrond of welke andere indeling dan ook, dat doen we echt niet altijd. Maar als je met elkaar wilt organiseren, als je wilt insluiten, dan heb je elkaar te zien. En dan heb je te beseffen dat jouw frame van de werkelijkheid, niet het enige frame is.

En zo leer ik dus van de documentaire en van de recensie die ik hierdoor las. Van anderen. Nu begrijp ik nog meer waarom ik de voor mij nieuwe werkvormen zoals Kgotla of Deep Democracy zo omarm. Omdat je hierdoor ieders stem en alle wijsheden mee kunt nemen bij besluitvorming. En dát hoort voor mij bij mensgericht organiseren. Laat daar nu mijn verlangen zitten, voor jou, voor mij, voor ons, voor de BV Nederland. Mensgericht organiseren. Iedereen insluiten.

Herken je dat verlangen en wat betekent dat voor jou, mensgericht organiseren?