Ons dagelijks leven, het zit vol met ritmes. We kennen het ritme van eb en vloed of van dag en nacht. Winter, lente, herfst en zomer. Ook een ritme. Of wat te denken van het drie maal daags eten, iedere dag opnieuw. Ook al is dat in de afgelopen corona-maanden wellicht in een iets frequenter eetpatroon veranderd. Al dan niet met overtollige kilo’s van dien.

Over ritme gesproken. Dat de avondklok een feit is, zien we vol verbijstering terug op het nieuws. Ik zie hoe er een golf van geweld over Nederland heen gaat. Dit voelt als een niet te stoppen ritme. Ongewenst. Met iedere avond ‘bal’. Alleen zonder feestjurk helaas. Want bij een feestjurk, denk ik toch echt aan een vrolijk ritme. En dan mag er van mij best een beetje pit in zitten. Zoals bij een tango. Vurig en verfijnd. Elkaar opzoekend, elkaar leidend, elkaar meenemend in het ritme van de dans.

Maar hè, misschien heb jij wel liever een wals als dans. Heerlijk zwieren. Of de vrolijke jive. En drie maal daags eten. Hoezo dan? Je was altijd al gewend om 6 keer per dag te eten.

Zo heeft iedereen een ander ritme.

Net als organisaties.

Dat doet me denken aan het gesprek wat ik onlangs had met een ondernemer. Zijn ritme leek op dat van het nummer van Dolly Parton: “Out on the street the traffic starts jumpin’, with folks like me on the job from 9 to 5.” Deze ondernemer vindt werken ‘op de zaak’ het fijnste. Hij kan niet wachten tot de tijd van voor corona weer terug komt. Jammer van de files. Die heeft hij er graag voor over.

Zelf komt hij ook nu nog elke dag op kantoor. Maar hij ziet ook de verschillen die er zijn ontstaan. Niet iedereen wil dat meer. Ook straks, na corona, niet. “Hoe zorg ik dat het één ploeg blijft”, is het eerste wat hij aangeeft. We hebben het samen over wat dat voor hem betekent: één ploeg. Hoe dat voor corona was en hoe hij dat nu ervaart. En hoe hij het voor zich ziet. Straks. Als alles weer kan. Wat kan het beste op kantoor en waarom dan? Moet alles overdag? Moet alles synchroon? En over zijn bezorgdheid: “Ik wil best kijken naar wat iedereen wil, maar ik ben bang dat het niet gaat werken. Dat het tot gedoe leidt. Praktisch, omdat niet iedereen op kantoor is. En ook omdat niet iedere collega thuis kan werken. Dat we scheve gezichten krijgen door ongelijkheid.”

En zo hebben we zelfs de rest van het nummer van Dolly Parton te pakken. De titel 9to5 komt van de gelijknamige organisatie uit 1973 die zich bezig hield met het verbeteren van werkcondities en gelijke beloning voor vrouwen. Deze ondernemer kijkt verder. Erkent dat zijn bedrijf een ritme had voor corona en dat er een nieuw ritme moet gaan ontstaan. Vanuit visie. Niet vanuit regels. Zo mooi hoe hij beseft dat iedereen daarin ook zijn eigen ritme mag hebben. Gelijkheid door ongelijkheid. Hoe? Dat gaat hij vaststellen. Samen met zijn ploeg. Een mooie stap voorwaarts.

Angelique